Omerta vlasti i većine opozicije
Skoro tri decenije kasnije, na djelu je kolektivna amnezija vlasti,
većine opozicije i medija o napadu na Dubrovnik. U udžbenicima se
ovaj zločin skoro i ne pominje. Lažna istina DPS-a da su samo čuvali
mir postala je zvanična
Da je Crna Gora postigla koncenzus u žmurenju na jednu od
najsramnijih stranica u novijoj istoriji – napad na Dubrovnik,
pokazuje ovaj 1. oktobar. Ni prisjećanja, ma ni slova u crnogorskim
medijima o godišnjici napada, niti saopštenja koje političke parije,
nevladine organizacije…
Izuzetak je izjava Radana
Nikolića, predsjednika Udruženja boraca ratova od 1990,
koji za Večernje
Novosti govori o terorističkom
napadu hrvatske paravojske 1. oktobra 1991. O tome da su
u zoru tog dana pale prve granate na grad pod Srđem, ispaljene iz
topova JNA i rezervista Hercegovačkog korpusa sa položaja oko
Trebinja, ni riječi. Nema ni opomene da je u osvajački pohod na
Konavle i Dubrovnik učestvovalo sedam hiljada crnogorskih rezervista,
pripadnika MUP-a i dobrovoljačkih paravojnih formacija. Tokom
agresije na Dubrovnik poginulo je 116 civila, više od 430 branitelja
tog grada, a ranjeno je više od 1.500 osoba. Ta ratna avantura
života koštala je života 166 građana Crne Gore.
Ćutanje je prekrilo i zločin i žrtve. Dobar dio opozicije baštini
scenario iz Večernjih
Novosti, dok vlast i njihovi tribuni manipulišu i ovom
nesrećom. Javni servis RTCG koji je bio u obavezi da podsjeti na
godišnjicu napada na Dubrovnik, to nije učinio, ali je dva dana
ranije objavio informaciju da je prije 28 godina adrmiral JNA Vladimir
Barović izvršio samoubistvo na ostrvu Vis jer nije želio
da puca na hrvatske gradove. Zgodno sjećanje. U kratkoj informaciji
je bilo bitno da se istakne da je Barović bio Crnogorac. Konteksta
nema, niti upozorenja na neslavnu ulogu tadašnje Crne Gore u
ratovima ’90-ih. A i kako bi bilo kada je savremeni epilog priče o
časnom admiralu Baroviću taj što je admirala prije tri godine
posthumno odlikovao tadašnji predsjednik Crne Gore Filip
Vujanović. Političar koji je o svojim kolegama akterima
dubrovačke sramne epopeje ovako govorio: „Marović i Đukanović nijesu
nosili vojnu uniformu, nijesu se ogriješili o pravila i običaje
ratovanja, nijesu u bilo kojem smislu uticali na ono što je bila
zbilja Dubrovačkog ratišta i stranice crnogorske istorije koju svi
zajedno želimo da zatvorimo”.
Posthumni orden za admirala Barovića primio je komandant Mornarice
CG, jer je njegova supruga Radmila to
odbila uz obrazloženje ,,da je sve davno rečeno”. Po admiralu
Baroviću se ne zove ni jedna ulica u Crnoj Gori, nema biste niti
obilježja, a o njegovom činu ne uči se ni u školama.
U stvari u školama je, programom predviđeno, da se o napadu na
Dubrovnik ćuti. Maturanti gimnazija iz važećeg udžbenika istorije ne
mogu saznati skoro ništa o napadu na Dubrovnik. Šturo se navodi da
je Dubrovnik napala JNA, i ističe se ,,da vlast u Podgorici za
vrijeme oružanih sukoba u bivšoj SFRJ nije imala uticaj na politiku
Slobodana Miloševića”. Kao da slušate DPS rječnik o nevoljnim
saučesnicima.
Maturantima je u udžbeniku naložen zadatak da analiziraju ,,koje
diplomatske aktivnosti ie preuzeo tadašnji premijer Milo Đukanović
kako bi Crna Gora i njeni građani bili u velikoj mjeri pošteđeni
ratnih razaranja i žrtava 1999. godine”.
O aktivnostima Đukanovića na isprici Dubrovčanima zbog zločina koji
im je napravila Crna Gora, dok je on kao i danas bio u vrhu vlasti,
nema ništa. Izvinjenje se primilo i kod nas, pa bi bilo nepotrebno
opterećivanje maturanata sa, na primjer, Đukanovićevim izjavama – od
početne: „Pohod na Dubrovnik je svrsishodan i svako suprotno
stanovište je izdajničko”, do konačne: „Ne, ja to nijesam znao kao
što to nije mogao znati niko iz tadašnjeg crnogorskog rukovodstva”.
Autori Udžbenika istorije za četvti razred gimnazije su Milan
Šćekić, Živko
Andrijašević i Vanja
Vuković. Andrijašević u svojoj knjizi Nacrt
za ideologiju jedne vlast, iz 1999, piše kako je Pobjeda 1991.
pripremala Rat
za mir, i u njoj koristi citate iz ovog tada
ratnohučkaškog državnog glasila: ,,Da se vrate u vjeru svojih otaca”,
,,Iz davnih godina ustaškog genocida “, ,,Crna Gora će biti sjutra
mnogo veća”, ,,Glasale su ga dvije babe”, ,,U Dubrovnik da slušam
gusle”… Vjerovatno je na sadržaj udžbenika koji se sada koristi u
gimnazijama uticaja imalo Andrijaševićevo angažovanje kao savjetnika
Mila Đukanovića, kao i učešće u Đukanovićevoj predizbornoj kampanji.
Nije uvjek bilo tako. Što se tiče udžbenika samo jedno polugođe u
jesen 2009. maturanti su mogli da uče nešto više i šire o neslavnim
’90-tim. ,,Prvi višestranački izbori održani su u decembru 1990.
Savez komunista Crne Gore (od 1991. DPS) osvojio je apsolutnu vlast.
Momir Bulatović je izabran za predsjednika, a Milo Đukanović za
premijera Crne Gore. Uveli su Crnu Goru u rat”; „Crnogorska vlast je
1992. godine protjerala 114 bosanskih muslimana izbjeglica i predala
ih vlastima Republike Srpske, koji su potom likvidirani, dok je u
Crnoj Gori ubijeno šest izbjeglica; ,,Tajna policija je zastrašivala
članove Liberalnog saveza. Podršku ovakvoj politici DPS-a pružala je
SPC i njen mitropolit Amfilohije”, pisalo je u udžbeniku koji su
prije 10 godina sačinili Šerbo
Rastoder, Dragutin
Papović i Sait
Šabotić. ,,Problem je što su stvari iznešene na vidjelo,
a ne što one nijesu tačne”, govorio je tada za Monitor istoričar
Papović. Nakon što je udžbenik povučen iz upotrebe Papović je
izjavio: ,,Ovo je politička odluka i ništa više. Prevladao je
politički interes, političari određuju šta je, a šta nije podobno da
se pojavi u udžbeniku”. On je danas poslanik DPS-a u Skupštini Crne
Gore.
Pošto je na djelu kolektivna amnezija da podsjetimo na neke
činjenice o kojima Monitor uporno
piše svih ovih godina.
Opsada Dubrovnika počela je 1. oktobra 1991. i trajala je devet
mjeseci. U tom periodu, prema optužnici Državnog odvjetništva
Republike Hrvatske, ubijeno je 116 civila, a više stotina ranjeno;
poginulo je 430 hrvatskih branitelja, 443 osobe zatvorene su u
logorima Morinj i Bileća, prognano je 33.000 osoba i uništen 2.071
stambeni objekat. Tokom ratnih operacija na dubrovačkom području
poginulo je i 166 rezervista iz Crne Gore.
Haški tribunal je utvrdio da su tokom „rata za mir”, kako je
agresiju na Dubrovnik nazvao bivši visoki funcioner DPS-a Svetozar
Marović, snage JNA i rezervisti uništavali, pljačkali i palili
civilne objekte. Ukupna ratna šteta procijenjena je na oko milijardu
i po eura.
Dubrovnik je bio pod opsadom iz vazduha, sa mora i kopna od 1.
oktobra 1991. do maja 1992. Skoro 240 dana građani Dubrovnika
živjeli su u kopnenoj i pomorskoj blokadi, 138 dana bez struje i
vode, a više od četiri mjeseca proveli su u skloništima.
Okončan je u septembru 1992. dogovorom Tuđman-Ćosić o
demilitarizaciji Prevlake i povlačenjem JNA 15 kilometara u dubinu
crnogorske teritorije.
U napadu su uništeni brojni spomenici kulture iako su se na njima
vijorile zastave UNESCO-a. Razoreno je devet srednjovjekovnih palata
unutar istorijskog jezgra Dubrovnika, a na području od Stona do
Konavala spaljeno 2127 kuća. Bez krova nad glavom ostao je 7771
stanovnik dubrovačkog područja.
Na skupu Rat
za mir 20 godina kasnije, održanom u Podgorici prije osam
godina, konstatovano je „od devedesetih do danas imamo neku vrstu
produženog zločina i kontralustracije”. Kako tada tako i danas na
snazi je DPS istorija. A ona u njihovom službenom stranačkom
istorijatu glasi: ,,Demokratska partija socijalista je politička
stranka čiji je preteča Savez komunista Crne Gore. Nakon ankete među
članstvom, na kongresu održanom juna 1991. godine, ime je
promijenjeno u DPS… Poslije ovog Kongresa uslijedio je niz
istorijskih događaja, koji su presudno uticali na dalji razvojni put
Crne Gore i na živote njenih građana, a samim tim i na Demokratsku
partiju socijalista i njeno djelovanje. SFRJ se raspala u krvavim
sukobima. Crna Gora je ipak uspjela da sačuva mir u tim burnim
vremenima’’.
www.monitor.co.me/napad-na-dubrovnik-28-godina-poslije-omerta-vlasti-i-vecine-opozicije/
.jpg)
